"Ne garip.. Yüzüne gülecek kadar dost sandığın kişiler, aslında arkandan konuşacak kadar yüzsüzler".

"Sahte dostluklarda,elin dizginde yürümelisin" diyor Montaigne.
Bu zamana kadar dostluklarımda,elim dizgine hiç gitmemişti.
İnsanlar yaşarken sadece zamanı geçirmek ve eğlenmek adına mı yaşarlar?
Paylaşmanın tek taraflı adaletsizliğinde,dost bildiklerime neden hep ısrarla veren ben olmuşum? Hayat insana her dakika yeni bir şeyler öğretiyor ve her dakika bir şeyleri hızla alıp götürüyor.Dost sandıklarımın şerefinedir bu yazı.